Waarom we elkaar beter niet op de koffie vragen
Of ik koffie wil. Vooruit, waarom niet? Mijn gespreksgenoot – een klant voor wie ik de webteksten ga schrijven – grijpt een bruine, plastic bekerhouder en loopt naar de gang.
Een machine ratelt. Gepruttel. Stilte. Een vrachtwagen dendert langs.
Tien seconden later alweer is mijn gesprekspartner terug. Met een tot aan de rand toe gevuld plastic bekertje. Een plastic roerstaafje dat je zo makkelijk kapot kauwt. En poedermelk in zo’n stick. De poeder voelt aan als uitgehard cement. De koffie geurt naar open riool. Ik slaag erin de poeder in brokken in de drab te storten.
Ik poog te roeren.
De poeder kleeft zich vast aan het roerstaafje. Hier en daar drijft een klont rond. Ik krijg deze niet in stukken; het blijven brokjes, ronddrijvend in de bruine drab.
Het gesprek begint. Ik luister en stel intelligente vragen.
Ondertussen baart de koffie mij zorgen.
Ik ben netjes opgevoed, dus die drab moet op. Het te volle bekertje blijkt verradelijk heet. Ik drink, stuur mijn smaakpapillen op verlof. Een klont poedermelk bezorgt me de rillingen. Ik spoel het vocht weg. De bodem is in zicht. Ik onderdruk een slaak van opluchting. Een laag poedermelk blijft achter. “Nog een bakkie?”, vraagt de man gastvrij.
Afijn, zomaar een dag uit het leven van deze SEO-tekstschrijver. Het moraal: misschien kunnen we elkaar maar beter niet op de koffie vragen. Niet letterlijk. Toch doen ondernemers dat massaal, op hun contact-pagina:
Je kunt jezelf trouwens ook uitnodigen bij de ander (gratis koffie!):
0
Deze is trouwens wél leuk gevonden:
Eerlijk? Ik vind het allemaal wat kneuterig.
Als ik gezellig koffie wil drinken, dan doe ik dat het liefst thuis, in een goed café of bij mijn schoonmoeder. Maar toch niet in een sfeerloos kantoor op een sfeerloos bedrijventerrein. Zittend aan sfeerloos projectmeubilair met boven mij een systeemplafond met tl-verlichting? En al zou het koffiedrinken plaatsvinden in een chille hipster-hotspot met zitzakken, plantenrekken en een glijbaan, dan nog is koffiedrinken nooit het doel. En stel dat je helemaal geen koffie lust. Dan is die uitnodiging helemaal niet zo aanlokkelijk.
Het klinkt ook zo weinig daadkrachtig.
Beetje doelloos leuten. Breiwerkje erbij. Dat soort beelden krijg ik erbij. De ondernemers die ik ken, zijn allemaal flink doelgericht. Anders lagen ze wel op een yogamatje in een Tibetaans klooster. Tijd is kostbaar. Ze komen niet voor jouw koffie, maar om iets te doen en te bereiken. Sterker, ze nemen de slechte koffie voor lief als jij hen echt iets hebt te bieden. En natuurlijk is het belangrijk dat de klik er is.
Waarom moeten zij jou hebben? Niet voor de koffie, dat is duidelijk. Maar waarvoor dan wél? Vertel dát nog eens kort en vooral krachtig op je contact-pagina. Daarmee geef je hen net dat ene zetje. Weg dus met de koffie op de contact-pagina. Tenzij je zelf koffie brandt of verkoopt. En tenzij je een koffietent runt. Dán heb je recht van spreken en is koffie het doel. Maar zorg ondertussen wél voor goede koffie in een gastvrije kop en schotel. Want slechte koffie is een afknapper van jewelste.
P.S. Misschien wel de slechtste koffie dronk ik in het Tweede Kamer-gebouw in Den Haag. Niet al ons belastinggeld wordt daar kennelijk over de balk gesmeten.
P.S. 2. Mijn eigen Contact-pagina? Die ziet er zó uit. Het is maar een idee.
